Geschiedenis van het Wijk C en zijn bewoners 

Oude activiteiten in Wijk C dateren uit de middeleeuwen. Rond het jaar 1000 bevond zich hier enkele tientallen jaren een groot havencomplex ten noorden van de handelswijk Stathe. In en rond Wijk C zijn diverse archeologische vondsten gedaan van middeleeuwse vaartuigen. Na het verkrijgen van stadsrechten in 1122 kwam het gebied van het huidige Wijk C al spoedig binnen de omwalde/ommuurde stad Utrecht te liggen.

Tussen 1573 en 1795 vormde deze buurt een wijk die Handvoetboog heette. In die tijd waren wijken vernoemd naar schuttersvendels en iedere wijk binnen de stadswal/stadsmuur kende daarin een eigen stedelijke schutterij die uit burgers bestond.

Na de annexatie door het Franse Keizerrijk in 1811 werden de wijken met een letter aangeduid vanwege de problematische uitspraak van de oude wijknamen voor de Franse bezetter. Wijken in de huidige historische binnenstad kregen een letter die liep van A tot en met H. De buitenwijken kregen er een die liep van I tot en met M (J werd niet gebruikt). Als enige van deze voormalige wijken is Wijk C nog altijd bekend onder deze naam.

Vanaf de 19e eeuw gaat het karakter van de wijk ingrijpend veranderen, niet in de laatste plaats door het inperken van de vele krotwoningen met meerdere grote uitbraken van cholera. De Zusters Augustinessen van Sint-Monica begonnen in 1934hun kloosterleven in de Waterstraat in Wijk C. Hier stichtten zij in 1939 Meisjesstad, een voorziening voor dakloze meisjes en tienermoeders. Tegen de Crisisjaren start in deze buurt de eerste golf van grootschalige sloop van woningen, vanaf omstreeks 1970 is er weer sprake van sloop. Een deel van de woonbuurt is door sloop omgezet naar onder meer kantoren met midden door de buurt een aanleg van de Sint Jacobsstraat.